Wij vrouwen, en vrouwen in het onderwijs in het bijzonder, zijn zo goed in ons dienstbaar opstellen. Heel veel van onszelf geven. Een prachtige kwaliteit. En…. als je niet af en toe ook in staat bent om te ontvangen, wordt het een enorme valkuil. Zoals alles in het leven is er altijd een flipside, een andere kant.

En dat is precies hoe balans werkt. Dat als je veel hebt van het ene, je ook zeker moet zorgen dat je ook het nodige krijgt van het andere….

Herken je dit?
En is er iets waar jij veel van doet wat ten koste gaat van jouw balans?
Stel jezelf dan de volgende vragen:
⏵Wat of waarvan doe ik zelf ‘te’ veel?
⏵Wat is daarvan de flipside?
⏵Wat zou het mij opleveren als ik die flipside wat meer toe zou laten in mijn leven?

 Zoals je hebt kunnen lezen, is geven ook één van de dingen die ik vaak ‘te’ doe (en is dat lang niet altijd helpend voor mij) en lukt het me echt veel minder goed om te ontvangen (denk bijv. aan hulp, tijd voor mezelf, complimentjes).

En weet je… ik voelde al een tijd aan alles dat het voor mij goed zou zijn om dat ontvangen meer toe te laten in mijn leven. Want ik blijk het toch meer een klus te vinden, dan ik in eerste instantie dacht.

En juist dat maakte dat ik twee maanden geleden me aangemeld heb voor een stilteretraite. In de aankondiging stond namelijk de volgende stappen:

Stap 1: Ontvang – We zijn zo goed geworden in het (ver)zorgen van anderen dat we zijn verleerd om zelf te mogen ontvangen. We gaan samen opnieuw leren ontvangen.

Stap 2: Geniet – Pas als je weet hoe je mag ontvangen, kan je beginnen met genieten. En genot is het fundament van vrouwelijke creatie.

Stap 3: Creëer Je inspiratie komt in flow. Je intuïtie leidt nu de weg.

Al die punten én elke keer als mijn hart een soort huppeltje van nieuwsgierigheid maakte als ik iets hoorde over een stilteretraite, maakte dat ik afgelopen maandag dus 3 dagen de stilte in ging.

Natuurlijk kwamen er vooraf ook vragen/gedachten bij me op als:
Hoe zou dat voor mij zijn?
Ik kan toch niet zomaar vrij nemen buiten de vakanties om.
Hoe moet dat met mijn gezin die 3 dagen?
Hoelang moet je dan mediteren? Kan ik dat wel?
Ben ik het wel waard om dit in mezelf te investeren?
Welke gedachten en overtuigingen ga ik in die dagen tegenkomen?
En hoe vind ik dat dan? En wat vind ik daar dan weer van?

(Het is een interessant fenomeen… hoe iets je kan bezig houden zonder dat het er is. ) Toch voelde ik dat dit het moment was. Ik voelde dat ik dit nu mocht doen en mezelf hiermee me-time mocht geven.

VOELEN: dat is waar deze 3 dagen eigenlijk over ging. (en ooh…. wat vinden we het vaak moeilijk om écht te voelen én er dan vervolgens ook naar te luisteren.)

Drie dagen voelen waar ík behoefte aan had. En aan dat gevoel gehoor geven. Doen wat ik wil en nodig had. En dat dus te mogen ontvangen….

En wauw… ik had mezelf geen groter cadeau kunnen geven.

Als ik wilde slapen, ging ik slapen. Als ik in de zon wilde, ging ik de zon in. Werd het me te warm, dan zocht ik een fijn plekje onder ‘mijn’ eikenboom. De gong gaf aan dat het tijd was voor eten of een meditatie. Een fijne terugkerende vastigheid in dagen waarin ik tijdloos leefde en het deed met dat wat er op dat moment was.

Dat was soms een gedachte, soms een herinnering, soms een verlangen én vaak ook heel mindful en ‘in het nu’ de vogeltjes horen kwetteren, de takken van de boom horen ruisen, de eikels zien vallen en blaadjes zien dwarrelen.

I LOVED IT!

En nu is dit verhaal geen uitnodiging aan jou om de stilte in te gaan. Ik realiseer me heel goed dat dit niet voor iedereen iets is. Sterker nog. Ik realiseer me dat sommigen al gestopt zijn met lezen toen ik erover begon.