Ik heb een haat – liefde verhouding met de stofzuiger. Eigenlijk ook met het strijkijzer en de dweil, maar het meest met de stofzuiger. Ik ben er gewoon niet van… van schoonmaken. Ik ben niet zo’n vrouw die het heerlijk vindt om te poetsen in huis, die de theedoeken strijkt en de kleding op kleur in de kast hangt.
Ooooh hell yeh, ik houd zeker van schoon en opgeruimd. En dat deel van opruimen doe ik inmiddels een soort van graag.
Inmiddels moet ik zeker zeggen, want voordat ik manlief leerde kennen en samen ging wonen, was ik blij dat ik 3 hoog woonde en een paar trappen de tijd had om spullen in de badkamer te gooien zodat mijn huis netjes was voor m’n bezoek. Manlief, van huis uit heel geordend en opgeruimd, heeft het me geleerd en ik ben er inmiddels heel blij mee. Zeker nu ik aan huis werk en ik dagelijks kan genieten van een opgeruimd huis (nou ja, op de kamers van m’n jongens na dan – hup deuren dicht dan maar).
Consequenties onder ogen zien
En vandaag heb ik een extra grote klus. Ik heb tijdens de zomervakantie wat zaken los gelaten, waaronder de wekelijkse schoonmaakochtend. Ik vond dat m’n jongens ook wel wat konden doen in de vakantie terwijl moederlief gewoon doorwerkte. Dus werd afgesproken dat de boys hun eigen kamer deden. Ook manlief droeg een steentje bij en deed af en toe wel eens een verdieping. Tja… heel fijn voor dat moment. Maar vanmorgen zag ik de consequentie daarvan onder ogen en ben ik er achter dat ik nu eigenlijk dubbel werk heb. Want ik heb in geen tijden zoveel stofvlokken gezien. Had ik toch wat meer moeten controleren de afgelopen weken? Of kan ik gewoon concluderen dat mannen überhaupt iets minder gevoel voor schoonmaken hebben. Ach, ik laat het voor wat het is. Het gevolg is wel dat ik 3 uur laten pas onder de douche sta en nu niet eens de zolder gedaan heb….
Battle
Dat schoonmaken… het is toch een wekelijkse battle, moet ik bekennen. Ik vind het echt niet leuk. Niet het resultaat, want het mag voor zich spreken dat ik echt heel erg geniet van een naar allesreiniger eucalyptus geurend huis. Maar voor het zover is….
Het is dat ik het in mijn weekplanning meeneem, deze schoonmaakochtend. En dat m’n pubers er ook rekening mee houden (ze zorgen namelijk dat hun kamer die ochtend opgeruimd is, anders moeten ze het zelf doen) én dat ik het inmiddels zie als een workout. Dus het scheelt me weer een sportschoolmoment. Want ik heb echt het zweet wel op m’n rug staan na een paar uur rennen en vliegen door het huis. Toch neem ik me elke week weer voor dat het misschien wel tijd is om iemand te zoeken die me er bij wil helpen. Ik vind het namelijk zo zonde van mijn tijd. Ik kan in die paar uur echt heel andere leuke dingen doen. En elke week is er weer een week voorbij en ben ik op dat gebied niet in actie gekomen. Wil ik het dan toch niet erg genoeg?
Het blijft bikkelen… elke week die paar uur tot m’n hele huis blinkt, glimt en geurend ruikt naar allesreiniger.
Ik ben toch niet de enige????