Het onderwijs was niet mijn eerste keuze. Dat was eigenlijk een jaar highschool in Amerika (met nog geen plannen voor daarna). Dat ik zakte voor mijn eindexamen maakte dat ik mijn plannen moest veranderen. Balen natuurlijk, maar samen met m’n beste vriendinnetje was het best te doen. 😉 Dus hop, over dat jaar.
Geen idee wat ik wilde worden
Met dat zakken vergingen ook mijn buitenlandplannen. Ik was te oud voor highschool en een tussen-/reisjaar zoals nu was toen nog niet in echt een optie. Dus dat betekende nieuwe plannen maken. Het onderwijs was niet mijn eerste keuze. Dat was eigenlijk een jaar highschool in Amerika (met nog geen plannen voor daarna). Dat ik zakte voor mijn eindexamen maakte dat ik mijn plannen moest veranderen. Balen natuurlijk, maar samen met m’n beste vriendinnetje was het best te doen. Dus hop, over dat jaar. Met dat zakken vergingen ook mijn buitenlandplannen. Ik was te oud voor highschool en een tussen-/reisjaar zoals nu was toen nog niet in echt een optie. Dus dat betekende nieuwe plannen maken. En ik had werkelijk géén idee! Beroepskeuzetesten zouden me een handje helpen. Mijn ouders gaven me alle mogelijkheden om te onderzoeken wat bij me paste. Uiteindelijk werd het de studie mondhygiëniste in Amsterdam. Ik was reuze enthousiast en wilde er zelfs 2 weken vakantie voor opofferen om me nog op het vak biologie te storten. Alhoewel ik me nu achteraf vooral bedenk dat het me meer ging om de stad dan om de studie. ; 0 En oja… ik kwam wel op de wachtlijst… nummer 6 als ik het me goed herinner.
Toch het onderwijs
Een paar keer helpen bij mijn oom die meester was van een kleuterklas en de wachtlijst die maar bleef, maakte dat ik uiteindelijk me opgegeven heb voor de PABO. Geen verkeerde keuze bleek achteraf. Ik stortte me er vol plezier in. Genoot van studie en stage en was reuzeblij toen ik halverwege het derde jaar in een dorp in de buurt op een superleuke MLK-school terecht kwam. Een school voor moeilijk lerende kinderen (nu heet het speciaal basisonderwijs) waar ik helemaal m’n ei kwijt kon. Bij de leerlingen met hun hulpvraag in leren en gedrag én zeker ook bij de collega’s. Alles kon, niets was te gek. Iedereen had energie voor tien. Het zal je niet verrassen dat ik meerdere stages terugkwam op deze school. En me reuze trots voelde toen ik als eerste (misschien wel ooit in het onderwijs) onbevoegd was benoemd. In die tijd, we hebben het over 30 jaar geleden, moest je toch echt wel eerst je diploma halen voordat je ergens op een school kon solliciteren.
Starten in het speciaal onderwijs
Dus vanaf april stond ik al voor de klas. Mijn diploma zou ik eind juni halen en later nog een speciale akte voor deze vorm van onderwijs. Het bleek een begin van een jarenlange samenwerking. Ik heb met vele verschillende leeftijden en in verschillende rollen met kinderen gewerkt, waarbij ik trouwens wel duidelijk meer affiniteit had met het oudere kind. Er kwam een fusie voorbij, collega’s kwamen en gingen, nog een fusie, een verhuizing. Ik heb het allemaal meegemaakt in de bijna 20 jaar dat ik verbonden was aan die school. Ik ben blij met de plakboeken vol foto’s die ik nog heb en aan de herinneringen van deze toffe, leuke tijd.
Verantwoordelijkheidsgevoel
Ook een tijd waarin ik als verstokte vrijgezel, ja ik was met 28 nog alleen, toch ineens aan iemand, m’n bovenbuurman Richard, bleef plakken en toen in rap tempo het hele riedeltje afwerkte (denk aan een echt rijtjeshuis, trouwen, kids). En vervolgens ineens als begin dertiger parttime aan de slag ging.
We hadden een goeie constructie bedacht, vond ik. Ries werkte 4×36 en dus 1 dag thuis. Ik werkte 2 dagen, waarvan de boys dus 1 dag naar de opvang gingen. Top geregeld! Op zich wel, waarre het niet dat ik me wel vergist had in het 2 dagen parttime werken. En bracht de nodige vragen etc bij me. Want ja, het is net niet de helft, maar gevoelsmatig ook weer wel. Waar ligt de splitsing met je duo collega. Het gevolg dat ik natuurlijk de helft van de verantwoordelijkheid op me nam en vele avonden zat te werken om alles spik en span voor te bereiden (en oooh, ik was niet de enige. Want wat hebben mensen in het onderwijs toch een groot verantwoordelijkheidsgevoel, niet alleen naar de kinderen, maar zeker ook naar hun collega’s).
Maar niet getreurd, ik genoot ook met grote mate van mijn moederschap en de tijd met mijn jongens (ze schelen 17 maanden dus ik je snapt dat ik moest aanpoten thuis). Voor mij was het een supercombi, dit werk en moederschap. En ondanks dat het tropenjaren waren , met die kleine ondernemende boys, waren het zeker ook topjaren.
Leergierig
Vanaf dat mijn jongste naar school ging, begon het weer te kriebelen… die leergierigheid die in mij zat (en nog steeds zit ). De start van mijn opleiding tot beeldcoach was een feit (meer over de inhoud hiervan op oogvooronderwijs.nl). En dat smaakte naar meer. Dus ik bleef bezig… met van alles en nog wat. Deels om informatie op te slurpen en mijn nieuwsgierigheid te bevredigen, deels ook omdat ik het gevoel had dat er ‘meer’ was. Wat precies wist ik niet, ik ging er desondanks wel naar op zoek.
Beeldcoachen
Het beeldcoachen heeft de ondernemer in mij losgemaakt. Want vanaf het moment dat ik dat ging doen, wilde ik meer. Niet alleen op mijn eigen school collega’s begeleiden, ook op andere scholen. Dat dat niet zo makkelijk was, daarvan had ik toen nog geen idee. Ik dacht dat er een markt open lag. Die lag (en ligt) er wel. Alleen de scholen en besturen zien nog niet de kracht die deze coaching, ook preventief, heeft.
De start van OOg-punt
In 2008 was OOg-punt een feit. In een redelijk impulsieve bui op 10 oktober de KvK in dorp binnengestapt en mijn eigen bedrijf aangemeld (wel grappig, toen kon dat nog zo). En met redelijk impulsief bedoel ik dat daar geen lang wik en weeg werk aan vooraf gegaan was, eigenlijk zoals alles wat ik mijn leven beslis. Ik beslis namelijk heel veel op gevoel. Niet te lang over nadenken. Doen als het goed voelt en daarna verder kijken. Zo ook met de naam. OOg-punt werd het, met als motto: oog voor jezelf (door het oog van de camera). Nooit geweten hoe pakkend dit zou zijn voor alles wat ik daarna nog zou doen.
Het heeft even geduurd voor het beeldcoachen ook bij andere scholen van de grond kwam. Dus naast die twee dagen voor de klas tijd voor een nieuwe opleiding: de opleiding tot kindercoach. Een verdiepende opleiding waarin ik heel veel meer leerde over in gesprek gaan met kinderen (heel waardevol trouwens voor alle leraren), het oplossingsgerichte werken en vooral ook over mezelf. Hoe ik met dingen omga, welke overtuigingen mij in de weg zitten en welke helpen. Het werd gelijk een begin van een weg van persoonlijke ontwikkeling (een weg die, eenmaal ingezet, ongoing en niet meer te stoppen is).
Er komt steeds meer bij
Het coachen van kinderen vond ik heerlijk. Het erover in gesprek gaan met ouders over hun kind en over hun eigen rol ook, alhoewel ik moet toegeven dat ik gesprekken met vaders zeker moeilijker vond dan met moeders (zegt natuurlijk vooral wat over mij). En langzaamaan stroomde mijn coachpraktijk op dat vlak vol.
Tot ik op een gegeven moment het gevoel had dat ik het niet meer kon combineren. Zeker het beeldcoachen niet. Ik kon sommige trajecten niet aangaan omdat die leraren op dezelfde dag werkte als ik. En ondanks dat mijn directeur heel flexibel was en mij alle ruimte gaf om dagen te ruilen en zaken voor mijzelf te regelen, voelde ik halverwege schooljaar 2011/2012 dat mijn tijd op school erop zat. Ik ging onderzoeken hoe het voor me was als ik voor 100% voor mezelf ging beginnen. Best spannende tijden, want een jaar later ging mijn man me achterna.
O,o,o… wat een leermomenten
Maar so far so good! Ik kan niet anders zeggen dat die ondernemersreis me heel veel heeft opgeleverd. En dan vooral heel veel leermomenten. Of misschien wel beter gezegd, een lopende band van leermomenten. Prima voor een optimist als ik. Want ja, heus wel vaak slikken én daarna weer, soms op een andere manier, door. Het heeft me gebracht waar ik nu ben. Vele opleidingen voor persoonlijke ontwikkeling verder. Deze opleidingen hebben me nog meer inzicht gegeven in mezelf. En ook vele coachingen, kinderen, ouders én vallen en opstaan verder in mijn eigen praktijk. Die me misschien nog wel meer inzichten hebben gegeven in mezelf en het ondernemerschap. Beeldcoaching was er altijd als rode draad, kindercoaching werd later pubercoaching. Daarna verschoof de aandacht naar coaching van ouders en weer later vooral naar moeders. Alles wel in relatie tot hun kind. Die was altijd uitgangspunt bij die coaching.
Teruggefloten
Een acute hernia een paar jaar geleden zorgde voor pas op de spreekwoordelijke plaats. Ik had mezelf door omstandigheden compleet voorbij gelopen. Ik ben noodgedwongen 8 maanden uit de roulatie geweest. Mijn batterij moest opgeladen worden. Een pijnlijke en moeizame periode. Weer mooie nieuwe inzichten rijker, dat dan weer wel.
En het heeft gemaakt dat ik het roer omgooide met OOg-punt. Ik merkte namelijk dat ik heel graag op de moeders wilde richten in mijn praktijk. Maar dan niet in relatie tot hun kind, maar tot henzelf. Ik was zelf één van die moeders die zichzelf voorbij gelopen was. En ik was vast niet de enige. Die moeders wilde ik helpen. Dus maakte ik een splitsing tussen mijn praktijk en coachen in het onderwijs (beeldcoaching). OOg-punt: oog voor onderwijs werd geboren. Een hele goede beslissing. Want met OOg-punt een nieuwe doelgroep aanboren gaat niet als er ook een andere doelgroep is.
Nieuwe dingen leren én hulp vragen
En dat is precies waar ik het afgelopen jaar mee bezig ben geweest. En hoe ik eerder van het één in het ander rolde en door mond op mond reclame klanten kreeg, had ik het nu anders te doen. Een ingewikkelde klus. Van dit soort ondernemen had ik geen kaas gegeten. Ik was goed in mijn vak, maar van marketing en sales enzo had ik geen kaas gegeten. Hoe kwam ik aan klanten? Hoe wisten klanten dat ik hen kon helpen? Poehee, een nieuwe weg inslaan. Weer een mooie vorm van persoonlijke ontwikkeling. Want wat kwam ik mezelf tegen. In hoe lastig ik het vond om hulp te vragen, hoe moeilijk het in eerste instantie voor me was om zichtbaar te zijn met wat ik doe. Om de wereld (nou ja, Nederland) te laten weten dat die moeders die moeite hebben om alle ballen hoog te houden bij mij konden komen voor hulp. Een hele klus kan ik je zeggen. Vooral omdat ik gaandeweg merkte dat ik het lastig vind om te formuleren wie dan precies met welk probleem/verlangen bij mij terecht kon.
Voor mijn gevoel heb ik afgelopen half jaar gesparteld. Maar ik ben klaar met dat spartelen en watertrappelen. Ik ben er klaar voor om te gaan zwemmen! En niet alleen rustig aan schoolslag, maar ook die borstcrawl die me wat verder brengt.
Voor al die vrouwen in het onderwijs
Dus is het nu tijd om echt duidelijk de wereld in te slingeren voor wie ik er ben, wie het allerliefste help, waar ik het allermeeste energie van krijg. Om een duidelijke keuze te maken (best lastig want ook ik wil er graag voor iedereen zijn en wil niemand afwijzen). En ja, dat zijn die vrouwen die ik al eerder noemde. En als ik heel eerlijk naar mezelf ben (en het wordt hoog tijd dat te doen), dan zijn dat vooral de vrouwen/moeders in het onderwijs. Die vrouwen die alles op alles zetten om er helemaal te zijn en alles te geven voor hun leerlingen, thuis ook nog allerlei ballen hoog moeten/willen houden en daarbij eigenlijk zichzelf en hun verlangens en behoeften helemaal uit het oog verliezen. Deze vrouwen die als juf zo gewend zijn om veel te ‘geven’ dat ze daar lekker mee doorgaan in hun vrije tijd. Ten koste van henzelf. Vrouwen die zo graag alles goed doen, misschien zelfs lichtelijk perfectionistisch zijn, maar onderliggend eigenlijk onzeker zijn en minder zelfvertrouwen hebben. Wat maakt dat ze veel last hebben van wat anderen wel niet van ze denken, geen nee durven/kunnen zeggen, laat staan voor zichzelf opkomen. Dat wel prima kunnen voor hun klas, mensen thuis, maar zichzelf, ho maar. Vrouwen die graag weer in balans willen zijn en er aan toe zijn om voor zichzelf te kiezen, te kijken bij zichzelf wat er anders kan en zich te ontwikkelen. Om er daarna nog beter en meer ook voor anderen te kunnen zijn.
Voor die vrouwen in het onderwijs ben ik er…. ik was er zelf namelijk ook ooit zo één en bij vlagen soms nog wel een beetje.