Meivakantie, een week met m’n gezinnetje niks doen in Egypte. Nou ja… niet helemaal niks, want ons plan is om, naast in de zon liggen en uitrusten, ook de onderwaterwereld van de Rode zee te ontdekken. Iets waar ik naar uitkijk, maar stiekem ook een beetje tegenop zie.
Ik neem je mee en geef je daarmee ook een kijkje in mijn onzekerheid, belemmerende overtuigingen en bijbehorende gevoelens.
De stemmetjes in m’n hoofd nemen het over
Drie jaar geleden heb ik in Thailand m’n duikbrevet gehaald. De onderwaterwereld heeft me toen gegrepen. Wat is het daar geweldig mooi! De jaren daarna heb ik door omstandigheden twee vakanties met diverse duiken niet mee gekund. En hier komt de crux… ik heb daardoor nu het gevoel dat ik achterloop, niet genoeg weet. En ik weet dat het nergens op slaat, maar deze gedachten maken me rete onzeker.
Maar goed, ik wil het doen en me niet laten kennen naast mijn stoere mannen. Ik probeer alle belemmerende gedachten die in me opkomen tijdens de briefing (uitleg) van de ‘refreshdive’ (duik om te checken dat je alles nog weet) van me af te schudden. Toch kan ik niet voorkomen dat ik enig moment de tranen (van paniek) op voel komen tijdens de uitleg die ik niet altijd even goed kan volgen in het toch wat gebrekkige Engels. Ondertussen maak ik me ook zorgen om het feit dat ik niks kan vragen onder water en spreekt de perfectionist in mij me toe. Vermoeiend hoor. Dit allemaal in een kwartier tijd. En dan zijn we nog niet eens in het water!
Van gedachten naar gevoel
Eenmaal bepakt en bezakt het water in is het wel even wennen, maar is er ook nieuwsgierigheid over wat ik te zien ga krijgen. Toch is er al snel gedoe met hoeveelheid gewichten om in balans onder water te blijven. En inderdaad weer lichte paniek als de eerste oefening voor gedaan wordt en ik denk niet alles te snappen. Bijzonder hoor… wat er dan eigenlijk allemaal gebeurd. Want die belemmerende gedachten die de overhand nemen, maken dat ik vervolgens door heel mijn lijf een vervelend gevoel krijg. Grrrrrrr……..
Ik heb de laatste jaren best wel geleerd hoe ik met dit soort situaties om kan gaan en dat soort belemmerende gedachten om kan buigen en kan zorgen voor een beter gevoel. Maar dit duiken raakt iets heel belangrijks is mij (de ik-moet-het-altijd-goed-doen-Chris) en verschillende overtuigingen roepen me heel hard toe. Al met al niet zo’n chille duik (zacht uitgedrukt, dat snap je vast).
Ik moet uit m’n comfortzone om het te overwinnen
Na een aantal dagen op een bedje, liggend en nadenkend wat er allemaal boven en onder water gebeurt was én al luisterend naar podcasts van collega coaches, kwom ik er achter dat ik de enige ben die kan zorgen voor verandering. Dat betekent nog een tweede duik doen. Want als ik dat nu niet doe, doe ik het nooit meer. Ik gun mezelf namelijk dat het lukt, dat ik er van kan genieten! Wat is daarvoor nodig? Sowieso het doen en daarvoor uit m’n comfortzone, doen wat ik moeilijk vind, ingaan tegen dat stemmetje in mijn hoofd, controle loslaten, vertrouwen op dat wat gebeurt.
Voorafgaand aan die tweede duik spreek ik uitgebreid aan een Nederlandse instructeur en vertel waar ik tegenop zie. Alleen al dit hardop zeggen is lastig, maar zoooo helpend. En die lieverd neemt de tijd om naar me te luisteren en geeft me vertrouwen! Knap hoe zo’n jonge knul precies het goede weet te zeggen en zich als echte professional opstelt. Met als gevolg… meer genieten wat de prachtige onderwaterwereld me biedt.
Eerst groeipijn en daarna komt het genieten
Een mooi voorbeeld dat het mogelijk is
… buiten je comfortzone gaan, jezelf aanpakken en daardoor eigenlijk
boven jezelf uitstijgen. Het ongemakkelijke opzoeken, niet automatisch
de gemakkelijkste weg kiezen (want dan was ik niet gaan duiken) en dat
levert zoveel moois op. Het gaf mij een extra zetje dat er iemand in mij
geloofde, toen ik dat even niet meer in mezelf kon.