Lock-down

Acht weken, 2 maanden: ze zijn voorbij gevlogen. Waar ik in het begin juichte en dacht aan alle zeeën van tijd die ik zou hebben om de oven schoon te maken, dat ene kastje eindelijk te verven, de tuin zomer klaar te maken en mijn teennagels te lakken. Oké, de tuin ziet er inmiddels best gezellig uit, maar dat kastje staat nog steeds op zolder, mijn oven is alweer vies en mijn teennagels zijn ook alweer aan een beurtje toe.

De eerste 2 weken was ik totaal de weg kwijt. De week voor de intelligente lock-down stond mijn zolder al vol met wc-papier, soep en rijst. ‘Met mij win je geen oorlog’, zei ik tegen mensen om me heen. Een soort wanhoop nam bezit van me en ik vreesde voor mijn gezin, mijn moeder van 70 en mijn zus, die in Rotterdam op de spoedeisende hulp werkt. Een soort beschermingsmechanisme waar ik zelf geen vat op had.

Herkenbare gevoelens

Daarnaast was er ook nog werk, wat gewoon een soort van ‘in de weg’ zat. Hoe dan? Ouders mailen, werkpakketten samenstellen, in de gaten houden of ze daadwerkelijk iets doen thuis, contact houden via Teams, kwetsbare kinderen bellen. En daarnaast ook nog ouders een hart onder de riem steken die het zelf niet meer zien zitten met hun ongemotiveerde puber. Dan die ene boze ouder die na twee dagen al vond dat ik te weinig liet horen. Snapte die ouder dan niet dat ik ook een leven heb naast het juf-zijn? Ik werd er boos en verdrietig van. Terugkijkend kan ik bedenken dat die ouder zich op dat moment precies zo voelde als ik. Bang.

Ergens in de derde week kwam voor mij het keerpunt. Wat mij in eerste instantie hielp is lezen. Angst komt vaak voort uit onwetendheid, dus las ik veel over corona en hoe andere mensen ermee omgingen, keek ik drie keer per dag het nieuws, vergeleek ik dagelijks de Nederlandse cijfers met de Italiaanse en raakte ik geïnspireerd door mensen, ook kinderen, die creatief omgingen met de beperkingen die werden opgelegd. Wat werk betreft voelde ik me meer een maatschappelijk werkster dan een juf. Nou en? Dit was wat ouders en kinderen op dat moment nodig hadden. Was mijn all-time onderwijsmotto niet: Eerst welbevinden daarna pas leren? En dus stak ik daarop in bij mijn leerlingen.

Nieuwe inzichten

Als je dingen van een afstandje probeert te bekijken, kun je vaak tot prachtige inzichten komen. Ik las boeken: ‘Once upon a future’, over hoe uit zo’n periode ook mooie en nieuwe inzichten kunnen komen. ‘Balans in je leven’, met tips en ademhalingsoefeningen. ‘Zie jezelf in mildheid’, bevrijd jezelf van de innerlijke criticus waarvan je altijd maar dingen ‘moet’. Het klaarde op in mijn hoofd en zo ontstond ‘ruimte’ voor creativiteit. Thuis kon ik weer spelletjes doen, knutselen en toch tijd hebben voor mijzelf. Wat mijn werk betreft kreeg ik weer inspiratie en zin om de laatste tien schoolweken aan te pakken.

En nu? Nu ben trots op hoe ik die weken ben doorgekomen. Het heeft me veel geleerd over mezelf en ik heb ontzettend veel zin om deze week weer te beginnen!