Dan heb je je diploma in handen
… en begint je eerste echte jaar als docent. Zoals velen van jullie wel weten een zwaar jaar! Nieuwe school, nieuwe afspraken, nieuwe regels, nieuwe leerlingen, nieuwe collega’s… Ik gaf in mijn eerste jaar les aan klas 1 basis/kader, 1 mavo en 2 mavo. Die klassen 1 gingen prima, maar klas 2 mavo was een flinke uitdaging! Ik heb aardig wat keren met mijn handen in het haar gestaan en me afgevraagd of dit was wat ik wilde. Gelukkig kreeg ik veel hulp van andere collega’s en ook nieuwe collega’s die diezelfde klassen hadden. We konden daardoor veel sparren met elkaar.

In mijn tweede jaar werd ik mentor van klas 1 basis/kader. En het ging eigenlijk steeds beter met lesgeven, dus dacht dat 1,0fte werken ook prima zou moeten kunnen. Zoals je merkt aan de manier van schrijven, was dit niet mijn beste keuze geweest. Het mentoraat viel mij zwaar, en dat in combinatie met het fulltime werken. Alles wat ik doe, doe ik vol passie en met plezier. Mijn lessen voorbereiden vind ik nog altijd leuk om te doen, maar door mijn perfectionisme, moest dat wel altijd tot in de puntjes goed zijn. Op het moment dat ik fulltime ging werken was dit echt te veel gevraagd… En 25 lessen in de week, en een echt pittige mentorklas, en lessen die ik voor 200% wilde voorbereiden… Het was een zeer pittige opgave! En een opgave die ik niet tot het eind van het jaar fluitend heb kunnen afronden. Halverwege het jaar kreeg ik onwijs last van mijn gewrichten, mijn vingers, enkels, knieën… Ik kon niet meer sporten, waardoor ik nog meer tijd ging besteden aan werk. 5 dagen werken, werden 7 dagen werken, en ’s avonds zat ik achter mijn computer te eten. Mijn werkdagen liepen dus van 7:45 tot 21:45 uur, en dan om 22:00 uur naar bed. De hele dag draaide dus alleen maar om school. Dit zag ik niet in het begin. Ik vond het namelijk allemaal nog steeds mega leuk om te doen en dat ik daar zoveel tijd in had zitten, had ik eigenlijk niet eens door.

Op het moment dat ik zelfs niet meer een half uur achter elkaar kon nakijken, ofwel schrijven, moest ik wel echt naar de dokter.
De dokter dacht in eerste instantie aan reuma, dit omdat mijn moeder en oma ook reuma hebben. Echter kwam die testen negatief uit. Toen kwam de vraag: “Hoe is jou werk prive verhouding?” Op dat moment ging ik nadenken.. “Uhm.. ik sta om half 7 op, werk tot 18 uur op werk, en daarna thuis eten en dan nog verder werken.” Dat was niet best! De dokter zei direct “Als je zo doorgaat heb je binnen een week een burnout, ofwel je moet nu echt iets veranderen!” Die zin kwam heel hard aan! Huilend zat ik in de auto.

Gesprekken op werk met de teamleider, die mij onwijs goed hielp in deze periode. Afspraken zoals: minder aanwezigheid bij vergaderingen, werk op school laten liggen. Deze laatste afspraak was de beste, want ik kon hierdoor niets meer thuis doen. Is iets niet af om 17 uur, dan is het jammer. Mijn teamleider zei ook “Als iets bij jou nog niet af is, is het nog steeds goed, alleen niet goed genoeg voor jou, maar wel goed genoeg voor een ander”.

Ik ging gelijk met deze afspraken aan de slag. Mijn teamleider checkte of ik daadwerkelijk mijn werk op school liet liggen. Dit was een hele goede stok achter de deur. Echter wist ik dat ik er nog niet was. De kans op een terugval was zeer groot! Ik ging op zoek naar een coach en vond die via een vriendin. Ik zal niet het hele proces beschrijven, maar deze coach heeft mij geholpen minder kritisch te zijn op mezelf, minder perfectionistisch te zijn op bepaalde momenten, te herkennen welke collega’s mijn irritaties zijn, maar dat ik daar eigenlijk ook veel van kan leren. Ook heeft zij mij heel veel handvatten kunnen geven. En mij laten inzien op welk moment ik weer te ver ga. Mijn lichaam laat mij dat direct merken. Ik herken dat nu ook direct!

Deze negatieve ervaring heeft mij veel geleerd, helaas heb ik er ook voor moeten voelen…
Maar wat het me nu geeft, ben ik de hele zware periode dubbel en dwars dankbaar. Ik kan nu een stuk beter mijn grenzen aangeven, mijn werk ’s avonds laten liggen en denken “morgen weer een dag!”.
Zeker na de geboorte van Zoë, merkte ik dat ik de tijd die ik niet hoefde te werken, niet alsnog in werk wilde stoppen, maar in gezellige dingen doen met haar. Even lekker wandelen en uitwaaien op het strand, lekker samen een boekje lezen, spelen in de tuin, heerlijk samen een middag dutje (gewoon omdat het kan).. en nog veel meer!

Doordat ik zelf meer tijd besteed aan leuke dingen, alleen, met vriendinnen of met het gezin, zit ik zelf een stuk beter in mijn vel! Ik merk ook dat dit een positieve invloed heeft op het lesgeven. Zoals ik namelijk heb geleerd “niet alles hoeft perfect te zijn, om goed te zijn!” Dit geldt ook voor je les: “Je les hoeft niet perfect te zijn om een goede les te geven!” Zolang jij met een goed gevoel voor de klas staat, zoals Loesje zegt: “Van gelukkige leraren leer je het meest!”

Ik kan je vertellen, dat is echt zo!!